Verdieping in de geest van een ultra-loper
Men denkt vaak dat ultra's met de benen worden gelopen. Maar de waarheid begint in onze hersenen. Het is in dit onzichtbare gebied, lang voordat de eerste stap wordt gezet, dat de grens tussen opgeven en volharden wordt bepaald. Bij de House of Ultra herinnerde Chloë Lanthier — atlete, auteur en expert in neurowetenschappen — ons aan deze evidentie: de ultra wint niet tegen de berg, maar ermee, door te leren onze eigen geest te temmen.
Het moment komt altijd: de spieren branden, de gewrichten protesteren, elke ademhaling wordt een inspanning. Maar dan klinkt er een andere stem, koppig, vastberaden: die van de geest die weigert te luisteren. Daar begint het echte werk, dit innerlijke dialoog dat kenmerkend is voor extreme uithouding.
Alles begint in de hersenen
"Je kunt het mentale niet scheiden van het fysieke, omdat alles begint in de hersenen," legde Chloë uit. Deze woorden klinken als een simpele, maar essentiële waarheid. De ultra is niet de som van lichaam en geest: het is een systeem waarin elk element het andere beïnvloedt.
Vertrouwen verklaar je niet. Het wordt niet opgebouwd door op de bank te zitten en te dromen van heldendaden. Het ontstaat in de herhaalde kilometers, in de ijskoude ochtenden waarop je naar buiten gaat ondanks de regen, in de eindeloze klimmen waarbij elke stap een wilinspanning vereist. Training smeedt een zekerheid: "Dit heb ik al gedaan, ik kan het opnieuw doen." Zoals Chloë zegt: "Vertrouwen is niet abstract. Tijdens de training bouw je vertrouwen op."
Bij de House of Ultra namen haar woorden vaste vorm aan. De gedeelde strategieën waren meer dan technische tips: ze waren uitnodigingen om te oefenen, samen te experimenteren, een mentale instelling te cultiveren die net als een techniek geleerd wordt, door herhaling en overdracht.
Plasticiteit als geheim wapen
De hersenen zijn kneedbaar. "Hoe meer je iets herhaalt, hoe meer de hersenen zich herconfigureren," hielp Chloë ons herinneren. Deze plasticiteit verandert geleidelijk onze relatie tot inspanning. Elke moeilijke training graveert nieuwe neurale verbindingen, zoals een pad dat zichzelf bevestigt door herhaald gebruik.
Een training onder extreme omstandigheden — bijtende kou, verzengende hitte, hoogte die de adem beneemt — bereidt meer voor dan alleen het lichaam. Het laat de hersenen wennen om te functioneren in ongemak. Wat onoverkomelijk leek, wordt beheersbaar omdat het al eens is ervaren.
En stress? In plaats van het te vermijden, wordt het een kracht. "Tijdens de race kan het ons voortduwen," legde Chloë uit. We hebben het allemaal gevoeld: die energiepiek die ons verder brengt dan verwacht. Maar je moet leren om het verschil te herkennen tussen stress die motiveert en stress die verplettert. Het is door herhaling, en dankzij de energie van een collectief, dat dit onderscheid wordt gekweekt.
Passie als duurzame basis
Buiten de strategieën om, deelde Chloë haar diepe overtuiging: "Het belangrijkste is om een passie te hebben en van wat je doet te houden." Zonder dat stort alles in. Want de ultra is geen eenmalige prestatie, maar een lange-termijnrelatie met inspanning.
Passie transformeert de perceptie. Pijn wordt informatie, ongemak wordt een terrein van exploratie, de berg wordt een partner in plaats van een tegenstander. Het geeft betekenis aan de offers: de vroege ochtenden, de weekends op de paden, de geplande maaltijden.
Chloë deelde haar grootste angst: gewond raken en niet meer kunnen doorgaan. Achter die angst schuilt een universele waarheid: het gaat niet om de medaille of de prestatie, maar om de mogelijkheid om te blijven duren, om deze passie een leven lang te koesteren. Deze benadering verandert alles. In plaats van de training te ondergaan, geniet je ervan. In plaats van de resterende kilometers te tellen, waardeer je het moment. Chloë vertelt over haar berguitkomsten zoals anderen over hun vakanties praten: met sterren in de ogen.
Lopen, steeds weer opnieuw
Chloë’s woorden herinnerden ons aan wat ervaring bevestigt: de ultra is een school van geduld, plasticiteit en passie. De geest is geen extra, maar de motor van onze praktijk. Volharden betekent niet je tanden op elkaar zetten, maar leren om moeilijkheden om te zetten in brandstof.
Bij elke training, elke race, herschrijven we onze relatie tot uithoudingsvermogen. En het is in het delen van deze ervaringen dat we echt leren om verder te gaan.